Πως λοιπόν να δεχτεί ο άνθρωπος ότι δεν είναι κυρίαρχος του εαυτού του, ότι το οικοδόμημα που έφτιαξε και συντήρησε επί αιώνες απειλείται να γκρεμιστεί ή τουλάχιστον ν'αμφισβητηθεί;

Υιοθετώντας και αποδεχόμενοι παθητικά αυτά που μας μεταφέρει η προηγούμενη γενιά δημιουργούμε μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας αφού το γνωστό και γνώριμο προσφέρει σιγουριά, ενώ το άγνωστο φοβίζει. Άλλωστε.... «έτσι είναι η ζωή και πως να την αλλάξεις!». Όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολη και χρονοβόρα ήταν για παράδειγμα η μετάβαση από τους πολλούς θεούς στον ένα θεό, από τις αυτοκρατορίες στα έθνη / κράτη κλπ. Ο Δαρβίνος και η εξέλιξη των ειδών συνεχίζει ακόμα από πολλούς, όπως κι από τις θρησκείες, να μη γίνεται αποδεχτή.

Όταν λοιπόν ταρακούνιονται τα γνωστά και φαινομενικά ήρεμα νερά ο άνθρωπος φοβάται, αμφισβητεί και αντιστέκεται. Αυτό συμβαίνει τώρα ( εδώ και εκατό χρόνια περίπου) με την ψυχαναλυτική προσέγγιση των πραγμάτων.

Άλλη μια εξήγηση της αντίστασης αυτής, περισσότερο συνειδητή, ενδέχεται να είναι η εξής: Η συναισθηματική ωρίμανση του ευρύτερου κοινού, του απλού λαού όπως λέμε, θα αποτελούσε πηγή ενόχλησης ή ακόμα και απειλής για τις εκάστοτε εξουσίες. Μια εξουσία μπορεί να διατηρηθεί μόνο όταν υπάρχουν εξουσιαζόμενοι που μπορούν να καθοδηγηθούν ανάλογα με τις ανάγκες της εξουσίας. Ο άνθρωπος από τη φύση του και εξαιτίας των φόβων και αναγκών που αναπτύσσει στο περιβάλλον που μεγαλώνει, είναι συνήθως ευάλωτος και ανασφαλής. Για να καλύψει τις ανασφάλειές του άλλος γίνεται ανεξάρτητος, άλλος εξαρτητικός, εξουσιαστής, εξουσιαζόμενος κλπ. (Αναλυτική περιγραφή σε άλλα σημεία της ιστοσελίδας).